Kirpiklerimi seviyorum.
Şu anda en sevdiğim şey, onlar. ama keşke sol gözümün kirpiklerinden birkaçı kendi içlerinde gruplaşmasalardı. Düzeltmek çok zor oluyor.
Özgür olma isteği beni yalnızlaştırıyor sanırım. Bir zamanlar parmak ucum kadar yakın şeyler, şimdi kirpiklerim gibi oldular ( kim bilir? belki bu da bir özgürleşme hareketidir). Neyse ki kirpiklerim hep benle. Kirpik hastalığına yakalanmak en büyük korkum. Parmak kanserinden bile daha korkunç!
Yine de... 18 sene uğraştığım şeylerin aslında bomboş olduğunun farkına varıp, fark edişimin hiçbir şeyi değiştirmeyeceği gerçeğinden daha korkunç değil mesela. Değişmemesinin nedeninin, benim keçi boku kadar cesaretim olduğu ve bu keçinin benden daha cesur olduğu gerçeğinden de korkunç değil.
Hem korkunçluk dediğin nedir ki zaten? Olsa olsa bir karınca yuvası..
