arebeks

"yüzünü dökme küçük kız, bırak üzülmeyi. yalnız sen misin bi düşün, unutan sevilmeyi."

Pek küçük sayılmasam da şu an hissettiğim şey bu. Hiçbir mantığı yok, hiçbir çıkarı yok, hiçbir haklı tarafı yok. Sadece bu!

Birilerinin beni sevdiğini hissetmeyi özledim.

Haftalardır, sevgilim olmamasına içerleniyorum. Herkes herkesi seviyor çünkü. Yaşadığım tüm siktiriboktan ilişkiler de dahil, hepsini özlüyorum.
Fark ettim; annem beni severken, arkadaşım beni severken aklıma bile gelmiyor.

Sevilmeyi unutan tüm kız çocukları, hepinizi ben seviyorum. Anne, içlerinden en çok da seni seviyorum. Ah anne, bir aşık olabilsek işte o zaman çok güzel olacağız. İşte o zaman birbirimizin yüzüne bakıp konuşmadan ağlayacağız. Sen beni hep sev, olur mu? Çünkü o zaman senden başkasına aşık olma ihtimalim yok oluyor.
Bu, şu ana kadar hissettiğim hiçbir yalnızlığa benzemiyor. Daha tanımı yapılmamış, cümle içinde kullanılmamış bir yalnızlık.

Yoldan birilerini çevirsem "bakar mısınız, beni sevebilir misiniz acaba?" desem..

"Biliyor musunuz? Dudaklarım çatlayınca kırmızılaşır ve ben her zamankinden daha hüzünlü olurum."

Bunun sevilmek için iyi bir neden olduğunu düşünmüştüm..


Değilmiş.